Sinemadan Çıkmış İnsan..

Slumdog Millionaire'in ortalığı silip süpürdüğü 81. Oscar Ödül Töreni hala günlük konuşmalarda yerini korurken, Kodak Hall'dan eli boş dönen bir film Frost/Nixon. Yapım yılı, 2009. Yönetmen, Hollywood'un mayasını tutturmayı gayet iyi bilen, yaptığı filmler şaheser kategorisinde değerlendirilmese de tutacağı neredeyse banko olan Ron Howard. Başrollerde, Martin Sheen, Frank Langella, Kevin Bacon, Rebecca Hall ve televizyon dizilerinde sıklıkla gördüğümüz, gözümüzün ısırdığı ama adını çıkaramadığımız pek çok iyi oyuncu.
Film bir belgesel gibi değil gibi. İngiliz talk-show'cu ve belki sonradan gazeteci denmeye hak kazanmış olabilir televizyoncu David Frost'un Richard Nixon'la başkanın Watergate dolayısıyla görevinden istifa ettiği süreçte yaptığı ve Amerikan televizyonlarının en çok izlenen haber yayınlarından biri olan 1977 tarihli röportajların nasıl yapıldığının belgeselinin kurgusu demek mümkün ama kurgu demeye de dilim varmıyor, çünkü film gerçekle mizansen arasındaki çizgiyi neredeyse yok ediyor. Hem Sheen hem Langella canlandırdıkları karakterlerin tiklerine kadar her şeylerini birebir kopyaladıkları için Youtube'deki gerçek görüntüleri filmin yanına koyduğunuzda algınız şaşabiliyor. Sanıyorum bunda oyuncuların ikisinin de Broadway kökenli olması ve bu filmin oyun halini yıllarca sahnede oynamış olmaları yatıyor.
Dahası azıcık Amerikan tarihi bilen herkesin sonunun ne olduğunu en başından bildiği bir film aslında Frost/Nixon. Ama iyi oyunculuklarla gerilimi tepede tutmayı o kadar iyi başarıyolar ki Nixon meşhur cümlesini sarf ettiğinde hepimiz "I'm sorry?" diyoruz Forst'la birlikte. Politik bir film olduğu söylenmekte ki katılmıyorum, zira film "Nixon dönemine sinematografik bir bakış" falan gibi zamanında Oliver Stone tarafından pek başarıyla yapılmış şeyleri bir daha yapmaya yeltenmiyor. Aksine Frost gibi herkesin sevdiği ama kimsenin ciddiye almadığı bir adamın kendini var etme çabası olarak bir Nixon filmi değil Frost filmi oluyor. Özellikle benim gibi son zamanlarda televizyon haberciliğine merak sardıysanız, ucundan bu işi yapmaya başladıysanız, ve şans eseri İngilizlerle birlikte çalışmaktaysanız yapımcı-programcı-haberci diyalogları, röportaj hazırlıkları, becerebilir miyiz beceremez miyiz bunalımları vb trivia'larla film çok daha keyifli bir hale geliyor, "ahanda biz!" dememek ne mümkün? Bir de İngiliz ve Amerikan aksanlarının diyalogu, iki tarafın espri anlayışlarının birbirinden farkı gibi günlük hayatınızda burnunuza kadar içine battığınız detayları filmde izlemek çok daha eğlenceli oluyor. Röportaj 101'in ötesinde kapanışta televizyonun gücünü özetleyen Reston (Sam Rockwell) aslında filmin de gücünü özetliyor.
Oscar almamasına çok şaşırmadım Frost/Nixon'ın ama kesinlikle izlenmeli bence. En azından oyunculuklar takdir edilmek için izlenmeli.

Not: Biri beni durdursun, günde ikiye çıktı blogpostlarım :)