Sinemadan Çıkmış İnsan..

Babasız büyüyen, anne sevgisini tatmamış bir şekilde yetişen, okuldaki arkadaşlarının saygı duymadığı, önemsemediği; hayatı boyunca meramı dinlenmemiş ezik bir tip olan Bahadır (Rıza Kocaoğlu)'ın, bir gün okuduğu liseye silahla gelmesi ve tüm sınıf arkadaşlarını rehin alıp, onlardan, onların en önemli sırlarını mikrofonla sınıf penceresinden haykırmalarını istemesi, medyaya, çevreye ve daha doğrusu kendilerine karşı en azından bir kez samimi olmalarını istemesi ama bunu yaparken de kesinlikle etik değerlere bağla kalmaması ekseninde incelenebilecek filmin beni tatmin etmediğini ve senaryodaki "vurucu" olması planlanmış birkaç cümlenin gerek çekim, gerek cast, gerekse filmin tüm doğası ele alındığında fazla yavan kaldığını söyleyerek açmak isterim divanı.

Film gerçekten Çağan Irmak'ın gelişimi açısından önemli ipuçları veriyor. Bana Şans Dile için "İlk denemesi de olsa, başarılı!" demek ben de isterdim ama film yönetmenin diğer ürünlerinin kıymetini bilmemiz için bizlere imkan sunuyor. Basit bir "arıza çocuk" psikozu, karakterin yansıtmasının beklendiği şiddeti siliyor bir ânda. Özgüvenden yoksun edebiyat öğretmeni rolünde gerçekten sırıtan bir Deniz Uğur; günübirlik ilişkiler yaşayan umarsız anne Nilgün Belgün; film boyunca sinirlenmemiz için arada "ben buradayım!" mesajı veren Volkan Severcan, hatta tüm kadro çok kötü. Satanizm, baba baskısı, terfi uğruna-şöhret uğruna yapılabilecekler ve cinsel kimlik arayışı gibi kavramlar kenar süsü olsun diye serpiştirilmiş ama çok eğreti durmuş. Problemli ana karakterle duygusal ânlar yaşaması için monte edilmiş Melisa Sözen'i sabit performansıyla ayrı tutarak genel bir değerlendirme (izninizle bir de tahmin) yapmam gerekirse;

Çağan Irmak ukte olarak kalmasını istemediği için hayata geçirmek istediği bir işi kotaramamış diyebilirim.

Zaten çok da uzun olmayan süresi, sıradan içeriği ile televizyon dizilerinden önce bir dem, ama yalnızca bir dem alınabilecek bir yapım benim için Bana Şans Dile.

Hepinize şans dilerim.